شبی یاد دارم که خوابم نبرد
گلوی مرا بغض غم می فشرد
به یاد رفیق شفیق دلم
که بود آشنایم زدوران خرد
جوانی که روزی به بالای خویش
بزد بر زمین ،هر چه یل بود و گرد
ندانسته در نیستی پا نهاد
عنان خودش را به افیون سپرد
چنان شد که جز جامه ای مندرس
نماندش ازو یادگار و بمرد
بلی گرد شوم و شر اعتياد
چنین نوگل باغ ما را فسرد

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: