بیماری من برای بقای خودش نیاز به سوخت داره و مدام باید در حال نوشخوار باشه به همین دلیل سوخت خودش رو از توهم و تخیل و بصورت سناریو نویسی تامین میکنه و از نگرانی و استرس
اونجایی که ذهن ما کاملا منفی است و از یک طرف هم ما عادت به ترساندن خودمون داریم همه ی این دلایل دست به دست هم میده تا بیماری ما به اون هدف خودش برسه و ما همیشه احساس نگرانی کنیم