"من" چندسالی را اجبار به مصرف موادِ مخدر شدم. شاید به اندازۀ همان چند سال هم در جلسات شرکت کرده ام. گاهی سوالی برایم پیش می آید که گویا دیگر "بس" است!
وقتی که درگیر این فکر می شوم قطعاً قدمی به سوی بیماری برداشته ام. من از بیماری و عواقب خسارت های آن بر خود و دیگران، مصئون نیستم.
وقتی از جلسات فاصله می گیرم و احساساتم از حالت عادی و نُرمال خارج می شوند، وقتی که نواقصم یکی پس از دیگری با سرعتِ برق ظاهر می شوند و رشد می کنند؛ آنموقع است که یادم می آید من قبل از اجبار به مصرفِ مواد مخدر، مجبور بودم به مصرفِ افراطی در نواقص و اشتباهتم. اشتباهاتی که از یادآوریِ آنان تنم به لرزه درمیاد و خجالت می کشم.
پس خیلی از بیماری عقبم و خیلی بدهکارم به جلسه؛ من دیگر برای شرکت کردن در جلسه، تاریخ تعیین نمی کنم. چون هنوز هم اندکی که اراده ام از مراقبت ارادۀ نیروی برتر خارج می شود، مجبور به مصرفِ افراطی در نواقص و بیماری می شوم و کنترل اراده زندگی ام از دستم خارج می شود.
جلسه می تواند پاکی، آرامش، ارتباط با نیروی برتر، تواضع و فروتنی، صداقت داشتن با خود و هر ابزاری که برای سالم و آرام زندگی کردن نیاز دارم برای من روزانه مهیا کند.