افسردگی من ناشی از فکر ناسالم من بود.هر کاری رو می خواستم بکنم فکر من شروع به منفی بافی می کنه. و فقط راهای منفی رو نشونم میده و چون در من ترس هست این ترس باعث میشه من از اون کار فرار کنم و چون نتونستم کاری رو که دلم می خواست انجام بدم احساس بی ارزشی و خود کم بینی میاد سراغم و فکرم رو مشغول می کنه و احساس افسردگی می کم.احساس می کنم به هیچ دردی نمی خودم و پوچم.این بیماری من مثال همه عادتهای ناسالمه دیگر من ریشه تو دوران بچگی من داره. 
وقتی من بچه بودم تو اکثر کارها خانواده منو از اون کار و خطرات ناشی از اون براى من می گفتن و ترهای منو بالا میبردن.و من دوست نداشتم که بهم صدمه برسه پس اون کار رو انجام نمی دادم.ولی خیلی دلم می خواست خطر کنم و اون کار رو بکنم ولی دایم منو میترسوندن.این کار اعتماد به نفس من رو پایین می ورد و هم احساس بی ارزشی و خود کم بینی می کردم.این عادت تا امروز همراه منه و من تو زندگیم احساس ارزشمند و سرزنده بودن نمی کنم و همیشه به یه جای خیره شدم و فکرم اونقدر مشغوله که اطرافم رو حس نمی کنم حتی اگه منو صدا بزنن هم متوجه نمیشم.که این امر نشونه افسردگی من میباشد.ولی خدا رو شکر می کنم با این گروه آشنا شدم و الان حداقل میدونم افسردگی دارم و اون رو انکار نمیکنم و به امید خدا و شماها افسردگی من کمرنگتر میشه.

گاهی آموخته هايم را توجيهی ميكنم برای رنجاندن ديگران،ازخود برای خود بتی ميسازم و غافل ازآنم كه تا همين ديروز تنديس آشفتگی بودم!

(بیل و یلسون)

خوشبختي ازآن كسي است كه درفضاي"شكرگذاري"
زندگي كند

چه دنيابه كامش باشد چه نباشد
چه آن زمان كه ميدود و نميرسد و چه آن زمان كه گامي برنداشته خود را در مقصد ميبيند
چراكه خوشبختي چيزي جز آرامش نيست.

من با احساس رضایت بیگانه ام
کودکی من اینطور گذشت که بابت هر کاری سرزنش و با بقیه هم سن و سالا مقایسه میشدم،خانواده من به جای احساس باور و رضایت و بالا کشیدن خودم، احساس نارضایتی دایم و خودکم بینی و بی لیاقتی رو به من انتقال دادن. من ارزش و باورم رو از تایید دیگران میگرفتم درغیر اینصورت یک انسان بی لیاقت و دوست نداشتنی بودم. اعتماد به نفس لازم برای رشد و پیش بردن کارهام روکسب نکردم،کودک بودنم مانع این بود که حق انتخابی بهم داده بشه و حالا در بزرگسالی سردرگمم و حق انتخابم به دست بیماریم افتاده.شناختی ب احساساتم ندارم و در، درست و غلط بودن و ابرازشان سردرگمم. نارضایتی یک احساس عذاب اور پوچی و تنهایی و ناامیدی برام به همراه داره

شرکت در جلسات مكرر، داشتن و تماس با ليست تلفن‌هاي همدردان، تجربیات راهنماي صبور، امکانات خدمتگزاري بدون چشم‌داشت، دادن و انتقال پيام به تازه ‌واردين، زندگي در آرامش و امنیت بدون داشتن عادت‌های ناسالم و وابستگي و هم‌وابستگی و احساس با ارزش بودن و لذت بردن از زندگي براي كسي كه هيچ ميل و شوقي براي ادامه‌ی زندگي نداشت گرانبهاترين هدايايي است، كه خداوند مهربان به من داده است. من با شركت در جلسات بهبودی احساس سبك‌تر شدن مي‌كنم. حتماً تماس تلفني با يك دوست همدرد در مواقع بحراني بهترين راه خلاصي از لحظات دردناك است. وقتي در كنار راهنماي خود مشغول كاركرد قدم‌های رهایی مي‌شوم و از تجربيات رهنما و دوستان سود مي‌برم لحظات آرام و لذت بخش و باشكوهي است. خدمتگزاري در همه صورت به عنوان تنها وسيله‌ی ابراز عشق بلاعوض مي‌باشد، كه خدمتگزاران را در عالم معنوي سير و سلوک مي‌كنند. بهبودي ما زُكات دارد، اين زُكات به صورت پيام‌رساني به تازه ‌وارديني است، كه با ديدار و شنيدن تجربيات ما و جاذبه‌ی رُشد و تغييرات ما اميد پيدا مي‌كنند. آيا خداوند را به خاطر اين هداياي پربها سپاسگزاري مي‌كنم؟
دانش برنامه بهترين روش است!

حیرت خواهی کرد اگر خود را دوست بداری، دیگران نیز دوستت خواهند داشت. هیچ کس،کسی را که خود را دوست نمیدارد، دوست ندارد. اگر نمیتوانی به خود عشق بورزی، چه کسی دیگری به این کار اهمیت خواهد داد؟

بسیاری از ما به ترسهای دوران کودکی وصل هستیم، همان تردیدها و حسرت و افسوسها و رنجشها و کینه ها ونفرتهای خودرا دارم و محکم به آنها میچسبیم، شاید به این دلیل که در دردهای آشنای همان دوران باشیم را بیشتر می پسندیم، آن آب و هوا امنیت خاصی برای ما بوجود میاورد....اینطور به نظر میرسد که نگه داشتن هر چیز آشنایی مطمین تر از چیزهای جدید است، از دست دادن آنها برایمان ،به خاطر چیزهای ناشناخته خیلی سخت است.

يکي از بزرگترين نواقص من است که باعث شده نتوانم به خواسته هايم توجه کنم وقتي مدام کنترل ميکنم چه ذهني و چه چشمي تحت تاثير رفتار هاي بيمار دچار کرختي وکسالت ميشوم زيرا مدام به دنبال تعقير او هستم و خوشحالي من بستگي به رشد و آرامش او دارد وترس ازدست دادن او و قضاوت او دچار فشار احساسات ميشوم زيرا رفتارهاي او را دوست ندارم و نميپذيرم در صورتي که رفتار خودم هم مثل ميشود دچار کسلي و بي برنامگي و آشفتگي و بيهدفي ميشوم که تنبلي سراغم ميايد و کارهايم را به فردا موکول ميکنم زيرا دچار بي عشقي و نااميدي ميشوم و انرژي ندارم برنامه نوشتن و صبح خود را با خدمت و دعا و مراقبه کردن کمک ميکند