امروز احساس قدرتي دارم كه از قدرت خداوند ناشي مي‌شود و اين قدرت مرا در تغيير و رُشد كمك مي‌كند. براي كسب اين قدرت نياز داشتم در ابتدا باید از قدرت محدود خودم رها شوم. منیت من مزاحم است. زيرا خداوند براي هر كسي به اندازه‌ی ظرفيت او به قدرت زندگي و حل مشكلات را عطا كرده است. فقط عده‌اي هستند كه در اثر عدم آگاهي و يا بيماريشان نتوانستند از زير بار مسؤليت زندگي خود برآيند و توانايي استفاده از قدرت بي‌حد خداوند را نداشته‌اند. اين عده با تسليم شدن و اظهار عجز در مقابل اراده‌ی بيمار و زندگيشان خواستار كمك خداوند هستند. امروز تسليم شدن و اظهار عجز و اقرار به ناتواني معني مُردن در بي‌غيرتي نيست، بلكه قبول اين واقعيت است كه شرايط پيش آمده خارج از تحمل و قدرت من است و نياز به كمك كسي دارم كه توانايي انجام آن را دارد. امروز با شهامت گرفتن از قدرت خداوند به پا مي‌خيزم و سعي مي‌كنم. تا با اميد تازه زندگي آشفته‌ام را سروسامان دهم. آيا من تلاش‌هاي بي‌حاصل را جهت كنترل شرايط و ديگران متوقف مي‌كنم؟
تلاش كن و نتيجه را به خداوند بسپار!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: