هر قدر سنم بیشتر میشود کمتر به قضاوت مردم در مورد خودم اهمیت میدهم.

از این رو هر چقدر مسن تر میشوم بیشتر از زندگی لذت میبرم ...

حذف کردن آدمها از زندگیم به این معنی نیست که ،

از آنها متنفرم!!

معنای ساده اش این است که برای خودم احترام قائلم ...

هر کسی قرار نیست به هر قیمتی تا ابد با من بماند ...

لطف بسیار بزرگی در حق خودمان خواهیم کرد اگر کسانی که روحمان را،

مسموم میکنند را رها کرده و به آرامش پناه ببریم ...

زندگی به من آموخت که هر اشتباهی تاوانی دارد ،

وهر پاداشی بهایی ...

پنیر مجانی فقط در تله موش یافت میشود ... ومن به همین سادگی تصمیم گرفتم دوباره شاد باشم .....

مهمترین اشتباهات دوران بهبودی....که باعث ایجادافکار..محفوظ بیمار گونه.. درماورای ذهن میشود...وکاملا خطر ناک میباشد..

1 - دیر رفتن به جلسه

2-بلند شدن از جلسه قبل از دعای آرامش

3-مشورت نکردن، قضاوت کردن 

4- خدمت نکردن

5 - انصراف خدمتی 

6- مشارکت نکردن 

7- خارج شدن از نقطه عجز و تسلیم

8- حمایت حاشیه جلسه 

9- عدم امنیت 

10 - شکست گمنامی

11-نرفتن به جلسه

12-انرژی گرفتن ازتجمعات دوستان بیرون جلسه یعنی کلوپ

13-رهجونگرفتن

14-قدم انتقال ندادن

15-سرویس ندادن به تازه وارد

16-وانمود کردن حال خوبی

17-وصل نبودن به اعضای که متصل به برنامه هستن

18-توهم دانش داشتن یعنی میدونم میتونم

19-لذت بردن ازنواقص

20-ازحقیقت تنهای فرار کردن یعنی توان ندیدن مشکلات خودوفرار ازانها

اگر کسانی را که مستحق بخشوده شدن نیستند، نبخشید و مدام آنان را در ذهن بیاورید و فکرش را تازه کنید، تمام میدان ذهنی‌تان را اشغال کرده‌اید و دیگر جایی برای جذب موهبت‌های الهی باقی نمی‌ماند. بخشیدن لزوماً به معنی برقراری ارتباط دوباره با شخصی که به شما لطمه زده، نیست. او را ببخشید و رابطه‌ی خود را با او در حدی حفظ کنید که موجب آسیب ولطمه‌ی دوباره به شما نشود.درست در هنگام بخشش و رهایی فرد احساس شگفت انگیزی و غیر قابل توصیف را به جهان ارسال میکنید و البته دریافت آن چیزی فراتر از آن احساس است.پس ببخش و عفو کن

وقتي که راه نمي روي زمين هم نمي خوري. اين "زمين نخوردن" محصول سکون است نه مهارت.

وقتي تصميم نمي گيري وکاري نمي کني،مسلما اشتباه هم نمي کني؛ اين "اشتباه نکردن" محصول انفعال است نه انتخاب.

خوب بودن به اين معني نيست که درهاي تجربه را برخود ببندي و فقط پرهيز کني؛ خوب بودن در انتخاب هاي صحيح ماست که معنا پيدا کرده و شکل مي گيرد.

اشتباه کنيد اما آن را مجددا تکرار نکنيد!

املاي ننوشته غلط هم ندارد...

افکار و الگوهای گروه های معتاد و (وابسته)

1- دشواری در تشخیص احساسات.

2- کاستن و تغییر دادن افکار و عواطف، بدون تفکر.

3- خودشان را به عنوان افراد کاملاً فداکار، که برای سعادت دیگران فداکاری می کنند.

4- اعتماد به نفس ضعیف و خودباوری اندک.

5- گروه های معتادان، بدون مصرف؛ قدرت گرداندن زندگی را ندارند.

6- در تصمیم گیری دشواری دارند.

7- به سختی نظر می دهند، اندازه ی کافی یا خوب بودن را ندارند، اعمالشان، تحت تأثیر احساساتشان است.

8- از شناخته شدن خجالت زده می باشند، دوست دارند تحسین شوند یا هدیه دریافت کنند.

9- توانایی ندارند تا از سایرین به منظور برآوردن نیازها و خواسته های خود کمکی درخواست نمایند.

10- ارزش قائل بودن برای تأیید دیگران در مورد افکار، عواطف و رفتارشان.

11- از هر چیزی ایراد و شکایت دارند.

12- به مخاطره انداختن ارزشها و دوستی خودشان، برای رد شدن و عدم پذیرش یا خشم سایرین.

13- حساسیت زیاد نسبت به احساسات دیگران.

14- وفاداری بسیار زیاد و طولانی مدت و باقی ماندن در موقعیت و رفتارهای خطرناک.

15- ارزش قائل شدن زیاد، برای نظرات و احساسات دیگران و ترسیدن از ابراز نگرش ها یا احساسات متفاوت.

16- کنار گذاشتن علایق و سرگرمی های شخصی برای انجام آنچه که سایرین می خواهند.

17- پذیرش س..ک..س به عنوان جایگزینی برای عشق.

18- درغگویی بی دلیل.

19- اصرار زیاد برای درستی افکار و رفتار خود.

20- چنانچه تمایل داشته باشند، به کسی که علاقه ی خود را نشان دهند؛ نمی توانند به خوبی مقدار علاقه ی خود را ابراز کنند؛ چرا که، افراد عادی موقع ابراز علاقه می گویند: دوستت دارم، ولی فرد وابسته می گوید: تو رو خیلی، خیلی دوست دارم

دوران بچگي بعضي رفتارايي داشتم كه مورد قبول بقيه نبود. يعني در واقع از نظر عرف اون رفتارا جالب نبود. مثلا من يك كودك كم رو. ترسو. خجالتي و ... بودم ولي اطرافيان سعي كردن منو تغيير بدن. به مرور دشمن واقعيم خودم شدم. چيزي جز سرزنش و تحقير خودم از خودم عايدم نميشد. من چون واقعا احساس بي ارزشي ميكردم تمام زندگيم اينطور بوده كه ب بقيه ثابت كنم اونطور كه اونا فكر ميكنن من بد نيستم. همش توي تلاش و كنترل بودم كه اون چيزي كه ازش ترس دارم رو كسي راجبم قضاوت نكنه. من اينجا اقرار ميكنم كه توي زندگيم دشمن درجه يك خودم بودم. هدفم جز خوب ديده شدن از ديدگاه بقيه نبوده ولي من عادت كردم ب اين شيوه ي زندگي و تغيير كردن برام سخته.

- خداوندا...
آرامم کن همان گونه که دریا راپس ازهرطوفانی آرام می کنی...
راهنمایم باش که دراین چرخ وفلک روزگار بدجورسرگیجه گرفتم...
ایمانم راقوی کن که تورادرتنهای ام گم نکنم...
خداوندا...
من فراموش کارم اگرگاهی یالحظه ای فراموشت کردم توهیچ وقت فراموشم نکن...
خداوندارهایم مکن حتی اگرهمه رهایم کردن...!!!
خدایا دوستت دارم........

قهرکردن
ابزار رسیدن به خواسته هام بود وقتی به خواسته هام توجهی نمیشد ودیده نمیشدم برای رسیدن به اوناونشوندن حرفم به کرسی قهرکردن رو انتخاب کردم وبرام عادت شدولی جوابگو نبود من باقهرکردن خودمو آزار میدادم خودزنی میکردم ویا اعتصاب غذا تاجایی که برای خانواده عادی شده بودوتاچیزی میشد اونا میگفتن الان قهر میکنه ومن وتوعمل انجام شده قرار میدادن من این عادت رو باخودم به بزرگسالی کشوندم وهرجا زندگی وکاری باب سلیقه من نبود باخودمم قهرمیکردم من سالها بخاطر ناآگاهیم باخدا قهرکرده بودم وخدا رو مسبب مشکلاتم میدونستم

یکی از عادت های اشتباه من از بچگی توقع داشتن از دیگران بود این عادت فوق العاده در من قوی بود به طوری که همیشه منو اذیت میکرد توقع از خانواده از دوستان از فامیل، ولی واقعا نمیدونستم رفتارم اشتباه هست توی یه رابطه همیشه سعی میکردم طرف مقابل از دستم راضی باشه و هر کاری می کردم برای جلب تایید طرف و اگر اشتباهی از طرف میدیدم رنجش میگرفتم و گاهی گله میکردم و اکثر مواقع هم در خودم میریختم و چیزی نمیگفتم و اینجا بود که اعتماد به نفس و عزت نفس خودمو میکشتم و فکر میکردم شاید لایق این رفتار هستم، این عادت اشتباه رو از پدر و مادرم به ارث برده بودم و چقدر عذاب میکشیدم . دوست دارم اعتراف کنم قبل از اینکه بیام تو برنامه حتی نمیدونستم یه سری رفتارام اشتباه هست جالبه فکر میکردم رفتار من نرمال هست و رفتار دیگران آنرمال.یه سری عاداتی رو با کمک برنامه و راهنمای خوشکلم دارم ترک میکنم که یکیشون توقع نداشتن از دیگران هست. به قول رویا جون هر وقت توقع کردی توقف میکنی. خدایا تنهام نزار